مقایسه تأثیر روش مهاری بوبت به تنهایی و روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی در کاهش اسپاستی‌سیته عضله گاستروکنیموس در بیماران اسپاستیک

سابقه و هدف: یکی از نشانه‌های ضایعات نورون محرکه فوقانی، اسپاستی‌سیته می‌باشد. اسپاستی‌سیته عامل مداخله‌گری است که باعث اختلال در راه رفتن، پوسچر و عمل‌کرد فرد می‌شود. جهت کاهش اسپاستی‌سیته، روش‌های مختلفی مثل فیزیوتراپی، دارو درمانی و… وجود دارد. در فیزیوتراپی جهت کاهش اسپاستی‌سیته از تکنیک‌های مهاری بوبت استفاده می‌شود. روش به‌نسبت جدید دیگر جهت کاهش اسپاستی‌سیته کاربرد تحریک الکتریکی می‌باشد؛ ولی بررسی مطالعات انجام شده درباره نقش تحریک الکتریکی بر اسپاستی‌سیته، نتایج متناقضی را مطرح می‌نماید. این پژوهش به منظور مقایسه تأثیر روش مهاری بوبت به تنهایی و توأم با تحریک الکتریکی بر اسپاستی‌سیتی، انجام شده است. مواد و روش‌ها: 40 بیمار مبتلا به ضایعات نورون محرکه فوقانی که دچار اسپاستی‌‌سیته در اندام تحتانی بوده و به درمانگاه‌های فیزیوتراپی دانشکده توان‌بخشی سمنان مراجعه نموده بودند، وارد مطالعه شدند. این بیماران به‌طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه روش مهاری بوبت و در گروه دیگر روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی انجام شد. قبل و بعد از مداخله، اسپاستی‌سیته عضله گاستروکنمیوس بر اساس Ashworth-Scale، H-reflex و دامنه حرکتی غیرفعال مچ پا و قدرت عضله تی‌بیالیس‌انتریور بررسی گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که هر دو روش درمانی بر روی تمام شاخص‌های اندازه‌گیری شده مؤثر می‌باشد. در روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی میزان کاهش تون عضله گاستروکنمیوس بر اساس Ashworth-Scale و میزان افزایش دامنه حرکتی به‌طور معنی‌داری از روش بوبت بیش‌تر بود، در حالی‌که میزان تأثیر دو روش درمانی فوق بر افزایش قدرت عضله تیبیالیس‌انتریور و کاهش فعالیت H-reflex تفاوت معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی در کاهش تون عضله گاستروکنمیوس و افزایش دامنه حرکتی غیر فعال دورسی‌فلکسیون مچ پا مؤثرتر از روش مهاری بوبت به تنهایی است.